Tutorial: Wabik

Wabik uśmiechnął się, gdy pokemon wskoczył mu ręce.
- Miło mi Cię poznać, mam nadzieję, że przeżyjemy wiele wspólnych przygód. - odparł radośnie, a następnie pogłaskał swojego podopiecznego.
- Dziękuję Pani Profesor za poświęcony czas. - dodał z uśmiechem, a następnie ruszył za Faustem w kierunku drzwi.
- Życzę dalszych sukcesów i powodzenia w badaniach. - odparł na pożegnanie i opuścił budynek

W czasie wędrówki chłopak spokojnie głaskał pokemona, ponieważ chciał z nim nawiązać pozytywną relację. Okolica sprawiła, że Wabik poczuł na plecach mrowienie, było to spowodowane wrażeniem obserwowania i śledzenia. Znał już to przeżycie z doświadczenia, jednak zawsze było to dla niego coś dziwnego, ale również i ekscytującego. Uznał, że jest to idealna okazja, by zacząć współpracować i budować partnerską więź z swoim towarzyszem.
- Słuchaj Swinub, nie byłem jeszcze w tej lokacji, więc przyda mi się wsparcie, by nas nic nie zaskoczyło. Czy mógłbyś wraz ze mną patrolować teren przy pomocy swoich zmysłów i w razie potrzeby dać mi znać? Twoja pomoc bardzo mi się przyda! - odparł z uśmiechem, a następnie spojrzał na swojego przewodnika wędrówki.
- Fauście, czy mógłbyś mi powiedzieć coś o tym miejscu? Nurtuje mnie też drobne pytanie, czy możemy liczyć na jakiś ekwipunek lub wyprawkę? - zapytał, a następnie ponownie zaczął przeczesywać teren przy pomocy swojego wzroku. Zadanie to było przez gęstniejącą mgłę coraz trudniejsze, więc Alexander ucieszył się z polecenia wydanego pokemonowi. Przez złe warunki atmosferyczne Wabik postanowił udać się w kierunku mauzoleum. Jego zdaniem warto było sprawdzić ten budynek, plus mógł on się stać dobrą kryjówką w razie sytuacji awaryjnej.

- Rozumiem. - Wabik szybko odpowiedział, a następnie zaczął się rozglądać. Czuł presję czasu i dreszczyk emocji, lubił to napięcie, więc cieszył się, że obrał tę ścieżkę, drogę potencjalnie pełną przygód i ciekawych historii.
- Swinub, cały czas nie tracimy uwagi, musimy być skupieni -  trener ponownie się rozejrzał i wtedy dotarła do niego dziwna zależność. Za każdym razem otoczenie się zmieniało. W związku z tym Alexander przetarł oczy, by upewnić się, że to nie jest złudzenie spowodowane zmęczeniem. Możliwe, że rozwiązaniem zagadki w tym wypadku były te elementy, które wyróżniały się lub były niezmienne, bo to właśnie one miały przykuć uwagę. Po dotarciu do krypty w oczy uderzał intrygujący obraz kobiety, który aż prosił o dokładniejsze przeanalizowanie.
- Przyjacielu, rozejrzyj się czy na jakiejś trumnie nie jakiegoś motywu nawiązującego do tego obrazu typu kobieta z bronią. Ja w tym czasie zbadam to dzieło sztuki. - po tych słowach Szaman zbliżył się do obrazu, by sprawdzić, czy malowidło nie skrywa czegoś za sobą. Jeżeli nie odnalazł żadnego tunelu lub skrytki, zaczął dokładnie badać ramę za pomocą dłoni, zawsze istnieje cień szansy, że ukryty jest tam przycisk lub inna niespodzianka.

Wabik rozejrzał się jeszcze raz po okolicy, a następnie uderzył się dłonią w czoło, ponieważ przypomniał sobie słowa Fausta, które wskazywały na to, że Black musi odkryć sekret miejsca, a nie wyjście z lokalizacji. Następnie ponownie zamknął oczy i próbował przeanalizować w myślach, to co usłyszał od swojego przewodnika oraz to co dostrzegł w czasie podróży.
- Czas połączyć wątki. Znajdujemy się w Dolinie Zapomnienia, nazwa została nadana później, po wielu latach. Po altance zakładam, że było to kiedyś urokliwe miejsce, pełne spokoju i radości. Obraz jest pamiątką dawnych czasów, przedstawia najpewniej bohaterkę, która obroniła to miejsce przed czymś strasznym. Możliwe, że był to jakiś mistyczny byt, który męczył mieszkańców wsi. Kobieta w podeszłym wieku wygrała, za co została uwieczniona na tym dziele sztuki i ku pamięci jej oraz jej rodziny wybudowano to mauzoleum. Możliwe, że tajemnica tej wsi wróciła po latach, gdy kobieta odeszła z powodu starości, albo nie była już w stanie walczyć przez swój wiek. Mieszkańcy stracili obrońcę i musieli opuścić to miejsce. - chłopak po chwili zrobił przerwę na złapanie oddechu i sprawdzenie, czy jego pokemon znajduje się w zasięgu wzroku.
- Sekretem tego miejsca jest byt z którym walczyła szlachcianka. Trzeba ponownie go pokonać lub zapieczętować. A obiekty zmieniają lokalizację, ponieważ prowadzą do krypty, bo ktoś chce, by jakiś strudzony wędrowiec tu dotarł i rozwiązał problem, który pozwoli pewnej duszy zaznać spokoju. - chłopak delikatnie się uśmiechnął jednocześnie próbując wyczuć czy w okolicy znajduje się jakieś źródło mistycznej energii.
- Mogę spróbować pokonać tajemniczy "sekret", jednak potrzebuję wsparcia i oręża...

Wabik poczuł się zmieszany. Sądził, że rozgryzł zagadkę, a przynajmniej zbliżył się do rozwiązania, niestety bardzo się mylił, przez co został bardzo zbity z tropu. To oznaczało tylko jedno, musiał kombinować dalej i szukać następnych wskazówek. Jak postanowił, tak też uczynił, chociaż w jego głowie panował obecnie ogromny chaos i mętlik. Zamknął oczy i postanowił zaufać przeczuciu. Cały czas jego zmysły były oszukiwane. Może musi je ograniczyć. Ktoś albo coś chciało, by ciągle błądził i trafiał do mauzoleum. Teraz Black ruszył w kierunku przeciwnym do mgły i budynku w którym był obraz. Tym razem ufał słuchowi, dotykowi i przeczuciu.