Lokacja: Alexander Black

Nie zdążyłeś mrugnąć, a Twoim oczom ukazało się przeszyte mroczną energią wzgórze. U jego podnóża figurowało jezioro i gaj, jednak Ty musiałeś dostać się do kamiennych wyżyn, aby rozpocząć swoją wędrówkę. Nagle zadzwonił Twój holofon (jeśli nie zrobiłeś tego wpisz go o EQ). Twoim oczom ukazała się holograficzna wersja mężczyzny.



-Cześć Alexander! Nazywam się Xerxes i od dzisiaj jestem Twoim Trybunem ergo przewodnikiem i mentorem. Przy okazji jestem Nestorem tej organizacji i mam nadzieję na owocną współpracę pełną przygód! W razie jakichkolwiek pytań śmiało możesz dzwonić, ale w granicach rozsądku, w końcu co to za eksploracja, gdy wiesz co Cię czeka? Twoim pierwszym zadaniem będzie wybranie się na szczyt, gdzie swoją siedzibę ma Opiekun Wybrzeża Mgieł. Po drodze będzie Cię czekać mnóstwo pułapek i wyzwań, ale jestem pewny, że dasz radę!- to powiedziawszy rozłączył się.

Znajdowałeś się na najniższym stopniu Wzgórza i miałeś wrażenie, że to kilometry od miejsca docelowego, jednak nie mogłeś się poddać! Pod górę prowadziły schody kamienne, które biegły między mrocznymi drzewami o sinych liściach.

Wspinając się po stromym wzgórzu mogłeś dostrzec jak obszerna jest ta kraina. Było stąd widać ogromny las, a także jeziora rozciągające się u podnóża. Skale wzniesienia sprawiały wrażenie, jakby cały ten ogrom nagle przestał istnieć. Wzwyż widać było już tylko skaliste pagórki, jaskinie i niewielkie domki, które wyglądały na opuszczone. Na samym szczycie figurował jakiś klasztor, prawdopodobnie mieszkańcy tego miejsca mają własnych mnichów, a w okolicy na pewno roi się od różnych stworzeń. Powoli zmierzchało, więc trzeba było się sprężać. Drzewa o niebieskich liściach przykuwały uwagę. Jednak to kamienne schody stanowiły wyzwanie. Było ich mnóstwo, a wzgórze zdawało się nie mieć końca.

Po krótkiej przechadzce wzwyż dotarłeś do pierwszej intrygującej rzeczy mianowicie jaskini, która swym mrokiem i okropnie nieprzyjemną aurą aż kusiła, by do niej wejść i zatracić duszę. Jednak miałeś z tyłu głowy wspomnienie dziwnego opętanego Pokemona, którego spotkałeś w symulacji. Wgłąb jaskini widać było pochodnie i liczne nisze, a dopiero na samym końcu rozmazany obraz wydawał się być jakimiś schodami, zejściem głębiej, wyżej? Nie wiadomo. Jednak innej drogi nie ma. W obecnym stanie był tutaj ślepy zaułek i jedyny azymut jaki mogłeś obrać to właśnie owa grota. Miałeś poczucie, że jesteś obserwowany.